ائمه اطهار علیهم السلام الگویی بی‌نظیر در اخلاق و رفتار برای تمامی نسل‌ها هستند. علم و دانش، عطوفت و مهربانی و درستکاری و بخشندگی آن‌ها در طول تاریخ بی‌بدیل است.
اخلاق و منش امام جعفر صادق (ع) نیز دوست و دشمن را مجذوب خویش ساخته بود. در توان ما نیست که برای دانش حضرت حد و مرزی قرار دهیم، زیرا دانش وسیع و گسترده ایشان متصل به علم الهی بود.
هرگاه از کسی ناسزا و دشنام می‌شنید به نماز می‌ایستاد و فراوان می‌گریست و از خداوند برای شخص دشنام‌گو طلب آمرزش می‌کرد.
روزی حضرت غلامش را در پی کاری فرستاد. زمانی گذشت و غلام بازنگشت. امام در پی او رفت و دید که در گوشه‌ای به خواب رفته، آمد و کنار غلام نشست و شروع به باد زدن او کرد. همین که غلام بیدار شد، امام به او فرمود: این چه کاری است؟ روز و شب را می‌خوابی. شب از آن توست و روز سهم ما است از تو. این اتفاق در وضع اجتماعی آن روزگار که بردگان را به خاطر اشتباهات کوچک تحقیر و شکنجه می‌کردند، نشان از کمال والای انسانیت در قلب بزرگ حضرت است.
حضرت در بالاترین مرتبه فصاحت و بلاغت قرار داشت. در یکی از اندرزهای خود به فرزند بزرگوار خویش امام کاظم (ع) می‌فرماید: «فرزندم! در حق هر کس که از تو خواهان خیر است، خوبی کن؛ که اگر او اهل خیر باشد، تو کاری بجا کرده‌ای و اگر هم او اهل خیر نباشد، تو اهل آن هستی. اگر کسی از طرف راستت درآمد و ناسزایت گفت و سپس به طرف چپت رفت و زبان به پوزش گشود، عذرش را بپذیر».
برگرفته از کتاب: هدایتگران راه نور – زندگینامه چهارده معصوم (ع)
به قلم: آیت الله العظمی سید محمدتقی مدرسی
ترجمه: محمدصادق شریعت
